Wiele mówi się uchodźcach arabskich, którzy w wyniku wojny żydowsko-arabskiej z 1948 i 1967 roku opuścili swoje dotychczasowe domy i wyemigrowali do państw ościennych, które wbrew zapewnieniom nie przyjęły ich z otwartymi ramionami, ale osiedliły w obozowiskach, w których ich potomkowie żyją często po dziś dzień.
To jedna strona medalu. Druga, o której mało się mówi to nie mniejsza fala uchodźców żydowskich zmuszenia do opuszczenia swoich domów w państwach arabskich. Z ogółu ludności żydowskiej na Bliskim i Środkowym Wschodzie (poza Izraelem), czyli ponad 900 000 ludzi w roku 1948, pozostało obecnie w państwach arabskich zaledwie ok 8000 ludzi. A niektóre z tych wspólnot były starsze niż 2500 lat.
W Egipcie mieszka dziś około 100 Żydów. W 1948 roku było ich jeszcze 75 000. Największe deportacje Żydów miały miejsce podczas działań wojennych w 1956 i Wojny Sześciodniowej 1967. Od czerwca do listopada 1948 w dzielnicy żydowskiej w Kairze wybuchają bomby zabijając 70 Żydów. Konflikt o Kanał Sueski stał się dla władz Egiptu pretekstem do wydalenia z kraju 25 000 egipskich Żydów, przy konfiskacie całego mienia. Około 1000 Żydów zostało aresztowanych i osadzonych w więzieniach, lub obozach. W 1956 minister spraw religijnych Egiptu w specjalnym oświadczeniu stwierdza, że "wszyscy Żydzi są syjonistami i wrogami państwa". Kolejne tysiące zostają wydalone. Pozostali Żydzi zostali wygnani podczas Wojny Sześciodniowej, a ich domy i mienie oczywiście skonfiskowane.
W Adenie natychmiast po decyzji ONZ w sprawie ustanowienia państwa Izrael doszło do rozruchów i pogromu w którym zginęło 82 Żydów, a dzielnica żydowska została spalona. Na początku 1948 doszło do kolejnych zamieszek, tym razem tłem był popularny pod każdą szerokością geograficzną wyssany z palca zarzut mordu rytualnego, w tym wypadku dwóch muzułmanek. 8000 Żydów żyjących w Adenie zostało zmuszonych do ucieczki.
W Jemenie żyje w tym okresie około 55 000 Żydów. W wyniku zamieszek w czasie demonstracji solidarności przeciwko rezolucji ONZ w dniu 2 XII 1947 r., ponad 100 Żydów zostaje zamordowanych a wielka synagoga spalona. Kres prześladowaniom położyła dopiero operacja „Magic Carpet” w wyniku której 49000 Żydów z Jemenu i Adenu zostało przy pomocy Brytyjczyków i Amerykanów przetransportowanych do Izraela.
W roku 1948 Algierię zamieszkiwało około 140 000 Żydów. Niepodległość państwa uzyskana w 1956 i koniec rządów Francuzów oznaczają dla Żydów szereg represji ze strony Algierskiego Frontu Wyzwolenia Narodowego, z pozbawieniem Żydów praw majątkowych włącznie. Z liczącej niemal 150 000 wspólnoty, dziś nie pozostał w Algierii żaden Żyd.
Jeszcze w 1947 roku Libię zamieszkiwało ok. 38 000 Żydów. W samym tylko 1945 w wyniku pogromów zginęło ok. 250 Żydów, a niemal wszystkie synagogi zostały zniszczone. Każdy kolejny rok przynosił następne pogromy i stopniowe ograniczanie praw publicznych libijskich Żydów, aż do wywłaszczenia pozostałej garstki w latach 70 przez Kaddafiego, który oprócz konfiskaty mienia, zarządził również przepadek długów zaciągniętych przez Muzułmanów u Żydów. Ostatni libijski Żyd umiera w Trypolisie w 2002 roku.
W 1948 roku 140000 Żydów mieszka w Iraku, w tym 77 000 w Bagdadzie. W tym samym roku syjonizm zostaje uznany za przestępstwo. Od 1950 Żydzi mają prawo do wyjazdu z kraju pod warunkiem zrzeczenia się obywatelstwa. Rząd iracki wpada na sprytny pomysł pozbycia się Żydów ubogich, a pozostawienia w kraju żydowskich przedsiębiorców, stanowiących istotny element krajowej gospodarki. Jest to przyczynkiem do rozpoczęcia operacji "Ezdrasz i Nehemiasz" w wyniku której ewakuowano 120 000 Żydów z Iraku do Izraela. Około 10 000 Żydów którzy pozostali w kraju poddawani są ograniczeniom ekonomicznym, a w 1958 rząd konfiskuje ich własność. 25 lipca 2003 roku samolot zabiera do Izraela grupę sześciu z ostatnich 34 Żydów z Bagdadu.
Społeczność żydowska w Maroku w 1948 liczyła około 280 000 Żydów. W czerwcu 1948 w wyniku krwawych zamieszek w Oujdii i Dieradzie zamordowano 44 Żydów a setki zostało rannych. W 1954 ponownie dochodzi do antyżydowskich rozruchów, w 1956 ograniczona zostaje urzędowo liczba urzędników żydowskich, a emigracja jest zakazana. W 1963 ponownie zezwolono na emigracje i natychmiast 100 000 Żydów przenosi się do Izraela. W 2002 roku w Maroku mieszkało wciąż około 6000 Żydów.
Tunezja w 1948 zamieszkana była przez nieco ponad 100 000 Żydów. Niepodległość ogłoszona w 1956 niesie za sobą prześladowania żydowskich obywateli. Podczas Wojny Sześciodniowej demonstranci niszczą żydowskie sklepy i palą synagogę w Tunisie. W 1971 roku w centrum Tunisu zostaje zamordowany rabin. Do 2002 roku w Tunezji żyło około 1500 Żydów, jednak po zamachu terrorystycznym przeprowadzonym 11 kwietnia 2002 r., kiedy ciężarówka wypełniona materiałami wybuchowymi została zdetonowana w pobliżu synagogi El-Ghriba, można uznać, że 2500 letnia obecność Żydów w Tunezji została zakończona.
Syrię w 1947 zamieszkuje 30 000 Żydów. Natychmiast po ogłoszeniu rezolucji ONZ dotyczącej Izraela, dochodzi do pogromów w których ginie kilkuset Żydów. W 1958 w Syrii żyje nadal 5000 Żydów, którym odmawia się prawa do emigracji, a także pozbawia podstawowych praw jak zakaz posiadania nieruchomości, a nawet używania telefonów, posiadania prawa jazdy, czy ograniczenia pracy. Rząd blokuje Żydom konta bankowe a także zamyka żydowskie szkoły. Nielicznym udaje się uciec.
W wyniku tajnej operacji do 1994 roku udaje się przewieźć do Izraela pozostałych 1200 Żydów. Obecnie może tam żyć jeszcze około 100 Żydów. Po 2500 lat niebawem w Syrii nie będzie żadnego Żyda.
To oczywiście nie wszystkie państwa które można wymienić, a jedynie ich część, jednak mam nadzieję, że jeśli ktokolwiek dobrnie do końca tej notki, może nieco otworzą mu się oczy.
