„Mein Shtetele Belz”to jedna z najbardziej znanych żydowskich piosenek okresu międzywojennego. Dokładny czas powstania piosenki nie jest znany, autorem muzyki jest Aleksander Olszaniecki, słów Jacob Jacobs.
Oryginalna wersja napisana w jidysz została przetłumaczona na polski i znalazła się na płycie Adama Astona wydanej w 1935 roku. Utwór jest wyrazem tęsknoty za minionym, szczęśliwym dzieciństwem, najbliższymi i związanymi z nimi miejscami.
Co ciekawe, wbrew powszechnemu przekonaniu piosenka nie dotyczy Bełza, miejscowości zlokalizowanej obecnie na Ukrainie, ale miasta Bălţi, drugiego co do wielkości miasta Mołdawii. Przekaz jest natomiast na tyle uniwersalny, że dotyczyć może w zasadzie niemal każdego miasteczka, tytułowego sztetla, czyli małego żydowskiego skupiska miejskiego zachowującego tradycyjną żydowską obyczajowość w przedwojennej Polsce.
Bardzo ciekawa jest interpretacja „Miasteczka”w wykonaniu Andre Hubnera-Ochodlo.
Ten mieszkający i tworzący w Polsce Niemiec, popularyzator przedwojennej tradycji i kultury żydowskiej, dyrektor teatru Atelier w Sopocie nadał utworowi niezwykły, przejmujący wyraz, który możecie usłyszeć poniżej.
Ciąg dalszy „Miasteczka Bełz” dopisała Agnieszka Osiecka w piosence „Miasteczko Bełz 20 lat później”. Jej tekst w niezwykły sposób oddaje pustkę i zmianę jaka zaszła po wojnie w polskich miasteczkach.
Sztetl, będący dotychczas ich nierozerwalną częścią zniknął całkowicie, odszedł ostatecznie razem ze swoimi mieszkańcami.
Miasteczko Bełz Osieckiej to w zasadzie każde Polskie miasto i miasteczko, które po wojnie straciło znaczną część swojej wielowiekowej tradycji.
„Kroki w sieni
Nie drżyj tak
To nie oni to tylko wiatr”
